نام حسین را که نوشتم قلم گریست
اول قلم گریست، سپس دفترم گریست

هرچند باعث همه‌ی گریه‌ها غم است
اما همین که داغ تو را دید، غم گریست

اشکی نداشت چشم من از کثرت گناه
آن را به حق فاطمه دادم قسم، گریست

با ارزش است پیش تو و مادرت حسین
چشمی که پای روضه‌ی تو دم‌به‌دم گریست

خوشبخت آن که بین حسینیه گریه کرد
خوشبخت‌تر کسی که میان حرم گریست

گوشه‌به‌گوشه کرببلا روضه‌های توست
اینگونه بود زائر تو هر قدم گریست

یک قطره‌اش شفاعت یوم‌الورود ماست
چشمان ما برای تو با این رقم گریست

در روز حشر حسرت بسیار می‌خورد
هرکس که در مصیبت ارباب کم گریست

فرموده است: مرهم زخم دل من است
چشمی که در عزای علی‌اکبرم گریست...

✍️ مجتبی خرسندی